Sandra

Het sleepte al een tijdje aan, die zware vermoeidheid en een haast doorzichtige huidskleur. Maar toen ze echt niet meer uit de zetel kon, besliste Sandra in november 2007 dan toch naar de dokter te gaan. Toen kwam het vreselijke verdict:  acute myeloïde leukemie. Sandra moest net 40 worden. 

Geen stamceldonor in de familie

De eerste chemokuur sloeg goed aan, maar al snel herviel Sandra. De dokters vertelden haar dat gezocht moest worden naar een stamceldonor, haar eigen stamcellen kwamen niet in aanmerking. Sandra heeft geen broers of zussen. Al haar neven werden opgetrommeld, maar daar werd ook geen geschikte match gevonden. In de Belgische donorbank zat ook geen geschikte donor. Uiteindelijk kreeg Sandra een combinatie van stamcellen uit navelstrengbloed van een buitenlandse donor, en stamcellen van haar mama. Dit was niet ideaal, maar het was voldoende om wat tijd te overbruggen tot ze een donor zouden vinden die voor minstens 80% een match was. Vier jaar bleef ze goed.

In 2012 werden helaas opnieuw kankercellen in Sandra’s bloed gevonden. Het kwam als donderslag bij heldere hemel. Gelukkig was ondertussen wel een donor gevonden met een match van 90%,  een Duitse man of vrouw. Opnieuw onderging Sandra een transplantatie en doorliep de zoveelste chemobehandeling. Haar lichaam stootte voor een deel de stamcellen af. Een beetje afstoting is volgens de dokters wel goed (en ook wel normaal), omdat de gezonde cellen zich verweren tegen de slechte. 

Vechten voor het gezin 

De behandelingen en de pijn waren voor Sandra niet het ergste. Ze maakte zich vooral zorgen om haar kinderen. 

"Ik vocht heel hard voor mijn gezin. Je zet hen op de eerste plaats, niet je ziekte. Maar dat maakt het des te lastiger. Voor een moeder is het afschuwelijk om er zelf amper voor je kinderen te kunnen zijn. Kinderen van zo’n jonge leeftijd willen spelen en ravotten, allemaal zaken die ik niet mocht of kon. Hartverscheurend. Wat me ongelooflijk is bijgebleven, zijn de woorden van mijn zoon toen ik met de kerstvakantie even naar huis mocht: “dit is het mooiste kerstgeschenk dat ik ooit kreeg: het feit dat jij thuis bent.”

Sinds 2012 is de kanker verdwenen. Sandra gaat iedere maand op controle, en krijgt baxters om haar immuunsysteem te versterken. Maar er is een leven voor en na de kanker, aldus Sandra. Ze heeft ermee leren leven, zowel met de onzekerheid als de talloze kwaaltjes die ze eraan overgehouden heeft. Haar gezin geeft haar kracht en ze probeert zoveel mogelijk te doen, en van ieder moment te genieten.